Rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika w praktyce
Jako ustawową zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, czyli in dubio pro tributario wpisano do Ordynacji podatkowej z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2016 roku, a więc niemal półtora roku temu. Zgodnie z art. 2a Ordynacji zasada ta wprowadza nakaz, aby: Niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika.
Wskazać należy, że teoretycznie zasada in dubio pro tributario na podstawie norm konstytucyjnych oraz ogólnych zasad prawa podatkowego obowiązywała już wcześniej jako jedna z reguł wykładni funkcjonalnej. I tak np. Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż: "zgodnie z wymogami konstytucyjnymi niejasnych regulacji podatkowych nie wolno interpretować na niekorzyść podatników, a w konsekwencji jeśli takie regulacje okazują się ostatecznie wieloznaczne, to zgodnie z zasadą in dubio pro tributario należy opowiedzieć się za rozwiązaniem uwzględniającym interes podmiotu obowiązanego do świadczeń podatkowych" (postanowienie TK z dnia15 lipca 2013 roku).
Adresatem zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika są organy podatkowe jako stosujące przepisy prawa.
Z punktu widzenia przedsiębiorcy jako podatnika wszystko to brzmi świetnie. Jak wygląda zatem praktyka? Z informacji udostępnionych przez Ministerstwo Finansów wynika, iż w całym 2016 roku wyżej wymieniona zasada została zastosowana w 41 przypadkach… Uznać więc należy, że na etapie postępowania podatkowego ma ona marginalne znaczenie, wszak administracja podatkowa nie ma wątpliwości co do stosowania prawa.
Orzeczenie:
- postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia15 lipca 2013 roku, sygn. akt SK 69/13
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa